فیچ: ایران برنامه جامع نوسازی پالایشگاهی به ارزش 34 میلیارد دلار دارد - گردشیا

جهت دریافت خدمات هزینه بازسازی خانه با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. از طراحی پلن بازسازی تا اجرای جز به جز بازسازی منزل، ویلا و ساختمان اداری تخصص ماست.

به گزارش گروه اقتصادی خبرنگاران، مؤسسه تحقیقاتی فیچ در آخرین برآورد خود از شرایط فراوری گاز ایران می گوید که رشد ظرفیت پالایشگاه های ایران در سال های اخیر و خودکفایی در فراوری سوخت، اشباع نسبی بازار بین المللی و محدودیت شدید بودجه ای موجب می گردد دولت ایران تمایل چندانی به ساخت پالایشگاه های جدید نداشته باشد و در عوض بر ارتقای مستمر پالایشگاه های موجود متمرکز گردد.

مؤسسه تحقیقاتی فیچ سولوشنز (Fitch Solutions) این نکته را در آخرین به روزرسانی گزارش صنعت نفت و گاز که مختص سه ماهه سوم 2020 است مطرح نموده است.

این گزارش که به آنالیز آخرین تحولات تأثیرگذار بر صنعت نفت و گاز ایران و دورنمای آن طی سال های 2020 تا 2029 می پردازد در چند قسمت منتشر خواهد شد. پیش تر دو قسمت از این گزارش منتشر شد که قسمت اول از اینجا، قسمت دوم از اینجا و قسمت سوم از اینجا قابل مشاهده است.

در قسمت چهارم، پیش بینی فیچ از آینده صنعت پالایشی ایران ارائه شده است.

در این قسمت آمده که اجرای برنامه جامع نوسازی پالایشگاهی با بالابردن سطح فراوری محصولات با ارزش موجب تقویت صادرات ایران می گردد، چرا که محصولات باکیفیت می توانند در بازارهای بین المللی مشتری خود را پیدا نموده و ارزش بیشتری را برای ایران فراوری نمایند.

مشروح قسمت چهارم گزارش در ادامه آمده است:

افتتاح فازهای جدید پالایشگاه ستاره خلیج فارس و نوسازی ظرفیت پالایشگاه های فعلی باعث ارتقا کیفیت و وفور سوخت در ایران می گردد. بهبود اوضاع در صنایع پایین دستی امکان پاسخگویی به رشد تقاضای داخلی و تقویت صادرات سوخت را می دهد.

آخرین تحولات

· ما پیش بینی خود از فراوری سوخت های پالایش شده را برای امسال میلادی مورد بازنگری قرار دادیم و معتقدیم فراوری به طور متوسط سالانه 8 درصد کاهش خواهد داشت که این نشان دهنده کاهش تقاضا هم در داخل و هم در سطح بین المللی است.

· سازمان خصوصی سازی ایران 20 درصد سهام پالایشگاه نفت شیراز را فروخته که ظاهراً درآمدی بالغ بر 13 تریلیون ریال (310 میلیون دلار یا 1300 میلیارد تومان) ایجاد نموده است.

· بنا بر اخبار، سهام چهار پالایشگاه دیگر یعنی اصفهان، تبریز، بندرعباس و تهران نیز خردادماه در بورس تهران عرضه خواهد شد. خصوصی سازی تدریجی در صنعت نفت و گاز با هدف کاهش فشار بر بودجه دولت و ایجاد منابع برای سرمایه گذاری های جدید صورت می گیرد.

فرایندهای ساختاری

بخش پالایش در ایران شاهد رشد قابل توجهی در سال های گذشته بوده که دلیل اصلی آن افتتاح دو مجموعه پالایشگاه ستاره خلیج فارس و پالایشگاه میعانات قشم بوده است. در سال 2019 تخمین ما برای فراوری پالایشی ایران 2.26 میلیون بشکه در روز بود. همه پالایشگاه ها تحت مدیریت شرکت ملی پالایش و پخش که زیرمجموعه شرکت ملی نفت ایران است، اداره می شوند. فضا برای رشد بیشتر محدود است، به غیر از برنامه های افزایش فراوری در ستاره خلیج فارس. در نیمه اول 2019، هر سه فاز اولیه این پالایشگاه که شامل سه واحد 120 هزار بشکه ای (در روز) بودند به بهره برداری رسیدند. فاز چهارم نیز در دست اجرا است که ظرفیت کلی آن 400 تا 450 هزار بشکه است. هنوز تعیین نیست فاز چهار چه پروژه هایی را در برمی گیرد، اما هدف کلی افزایش فراوری به رقم 540 هزار بشکه در روز در سرانجام امسال میلادی است. البته این میزان فراوری تا حدودی تحت تأثیر تعدیل فراوری در پالایشگاه اصفهان (کاهش 15 هزار بشکه در روز) قرار می گیرد. طرح هایی نیز برای افزایش فراوری در پالایشگاه کرمانشاه (15 هزار) در راستای طرح کلی ارتقاء پالایشگاه ها وجود دارد که البته زمان بندی آن تعیین نیست.

پیش بینی ظرفیت پالایشی (2018 تا 2029)

ایران به طور سنتی بیشتر صادرنماینده سوخت پالایش شده بوده است، گرچه در زمینه بنزین همواره بیشتر واردنماینده بوده است. با توجه به فشار تحریم ها بر بودجه ایران، از سال 2012 این کشور بر استراتژی به حداکثر رسانی فراوری بنزین متمرکز شده تا در این زمینه خودکفا گردد. توسعه تمام فازهای پالایشگاه ستاره خلیج فارس به این فرایند یاری می نماید. این پالایشگاه با هدف خاص پالایش میعانات گاز - که از فازهای جدیداً تکمیل شده پارس جنوبی تأمین می گردد- و تبدیل آن به بنزین طراحی شده است. بنزین معمولی و بنزین اکتان بالا محصول هدف این پالایشگاه است که 62 درصد فراوری را در سه فاز اول به خود اختصاص می دهد (226 هزار بشکه در روز)، ضمن اینکه 24 درصد (88 هزار بشکه) فراوری گازوئیل و 12 درصد (45 هزار بشکه) نیز سوخت جت و گاز مایع ال پی جی است.

راه اندازی پالایشگاه 120 هزار بشکه ای قشم - که از خوراک میعانات گازی پارس جنوبی و هنگام استفاده می نماید- نیز تأثیر بسیار زیادی بر رونق فراوری پالایشگاهی گذاشته است، به طوری که در اینجا نیز مانند ستاره خلیج فارس، هدف گذاری محصولی بر فراورده های باارزش و محصولات باکیفیت است. بنا بر گزارش ها، محصول این پالایشگاه با استاندارد یورو 5 انطباق خواهد داشت. برنامه هایی برای افزایش بیشتر ظرفیت فراوری پالایشگاهی در ایران وجود دارد که از جمله آن می توان به افزودن هشت جدانماینده 60 هزار بشکه ای در سیراف اشاره نمود. البته ما هنوز این برنامه را در پیش بینی فراوریی خود نگنجانده ایم چرا که سال ها است در دست اقدام است و کمتر نشانه ای از پیشرفت در آن دیده شده است.

پیشنهاداتی برای پروژه های جدید پالایشی نفتی ارائه شده است که با توجه به رشد ظرفیت در سال های اخیر، خودکفایی ایران در سوخت های پالایشی، اشباع نسبی بازار بین المللی و محدودیت شدید بودجه ای دولت ایران، به نظر ما ایجاد پروژه جدید - که به سرمایه و زمان زیادی احتیاج دارد - اولویت نخست سرمایه گذاری دولت نیست. در عوض، ایران احتمالاً بر ارتقای مستمر پالایشگاه های موجود متمرکز خواهد شد.

ایران در حال حاضر مشغول اجرای برنامه جامع نوسازی پالایشگاهی است که ارزش آن بالغ بر 34 میلیارد دلار است. این نوسازی در حال حاضر در بعضی از پالایشگاه ها نظیر آبادان، بندرعباس، اصفهان، کرمانشاه و تبریز در حال اجرا است. البته ابعاد کار در هر پالایشگاه متفاوت است، اما هدف کلی آن بالابردن سطح فراوری محصولات با ارزش بالاتر و رساندن کیفیت فراوری به سطح استانداردهای بین المللی است. محصولات باکیفیت می توانند در بازارهای بین المللی مشتری خود را پیدا نموده و ارزش بیشتری را برای ایران فراوری نمایند. پالایشگاه های ایران در حال حاضر سوخت های با سرب بالا نیز فراوری می نمایند که محصولات کم ارزشی هستند و ارزش آنها در آینده کمتر نیز خواهد شد، چرا که مقررات زیست محیطی در سطح بین الملل تشدید خواهند شد.

با این حال در اینجا نیز مانند حوزه بالادستی، فعالیت ها شدیداً تحت تأثیر تحریم های آمریکا قرار گرفته و تعدادی از تفاهم نامه ها که با شرکت های مهم بین المللی نظیر جی جی سی، ماروبنی، دالیم و مهندسی اس کی منعقد شده بود از زمان اعمال تحریم ها متوقف شده و هدف 34 میلیارد دلار سرمایه گذاری احتمالاً در کوتاه مدت به صورت کامل محقق نخواهد شد. دولت در اینجا با نگاه به شرکت های داخلی و خصوصی سعی داشته مقداری از این بار را از زمین بردارد، اما این شرکت ها غالباً با محدودیت های اقتصادی، سازمانی و فنی روبرو هستند.

منبع: رادار اقتصاد