سازها عشق را به گوش مردم رساندند
به گزارش گردشیا، خیل عظیم نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران با ماسک کنار یکدیگر نشسته اند. اجرا آغاز می شود. قرار است ارکستر ابتدا سمفونی شماره چهار یوهانس برامس در سبک رمانتیک را اجرا کند. سازهای زهی کارشان را آغاز کرده و روی نتی می نوازند که چندان اوج نمی گیرد و هر از چندگاهی یک ملودی ثابت تکرار می شود.
ارکستر سمفونیک تهران که آخرین بار سال گذشته در جشنواره موسیقی فجر به رهبری نصیر حیدریان به روی صحنه رفته بود، اکنون پس از گذشت یک سال دوری از صحنه و روبرو شدن با شرایطی متفاوت از جمله کرونا، بار دیگر به رهبری حیدریان روی صحنه تالار وحدت رفت.
در ادامه گزارش خبرنگار خبرنگاران از این اجرا را می خوانید:
در تمام لحظاتی که قطعه نخست اجرا ـ سمفونی شماره چهار برامس ـ گوش می دهیم، گویی شاهد روایت داستانی عاشقانه هستیم. هر بار فراز و نشیب هایی به گوشمان می آید که شاید با ماهیت عشق برابری می کند.
سازهای بادی لحظه ای رمانتیک را در ذهن مخاطب تصویر می کنند؛ هر از گاهی سازهای زهی اوج می گیرند، گویی که از یک حادثه خبر می دهند اما بار دیگر شرایط به حالت عادی بازگشته و این اوج و فرودها هر لحظه در دستور کار واقع شده است.
هماهنگی سازها و دلنشین بودن اجرا، نشان از اجرای قابل قبولی حداقل تا دقایق ابتدایی کار است.
اکنون گویی صدای سازها هر لحظه در حال سقوط است و پایین تر می رود و فضای غمگین تری ایجاد می شود. ولی پس از لحظاتی گویی این فرود به خشمی بدل شده، دوباره اوج می گیرد و باری دیگر آرامش حکم فرما می شود.
این فرایند بارها و بارها در جریان اجرای این سمفونی تکرار می شود گویی به تماشای یک داستان عاشقانه و رمانتیک نشسته ایم.
پس از پایان موومان اول، بخش دوم با سازهای بادی شروع شده و سازها با یک ریتم آرام در کنار هم نواخته می شوند. فضایی گنگ در کار ایجاد شده و نوازندگان سازهای زهی با سرانگشتان خود سازهایشان را به صدا درمی آورند. لحظاتی این فضا حکم فرما است تا اینکه سازهای زهی شروع به نواختن می کنند و برای چند ثانیه اوج گرفته و باری دیگر همان فضای آرام ایجاد می شود. این بخش در مجموع فضای آرامی دارد تا اینکه برای لحظاتی همان ملودی ها با سرعت بیشتری نواخته می شوند و دوباره به حالت قبلی بازمی گردند.
موومان سوم ولی فضای پرشورتری دارد و تا حد زیادی از آرامش موومان قبلی به دور است. این بار در حالی که سرعت نواخته شدن سازها بالا است، ریتم نیز مدام در حال تغییر است. ولی این شرایط چندان طولی نمی کشد تا اینکه دوباره آرامش بر کار حاکم می شود. البته این آرامش نیز چندان دوامی ندارد و سازها باری دیگر با سرعت و در اوج نواخته می شوند.
این فرایند تا دقایقی ادامه دارد تا اینکه ملودی فضای رمانتیکی به خود گرفته و سازها همچنان که گویا سراینده داستان چندان خوشایندی نیستند، اوج گرفته و یکباره خاموش می شوند و در ادامه ملودی آرامش بخشی به گوش می رسد.
ارکستر سمفونیک تهران برای پایان اجرا، قطعه ای ایرانی با نام بومی وار از ثمین باغچه بان را در نظر گرفته است. این قطعه سال هاست که با رهبران ارکستر و نوازندگان متفاوتی توسط ارکستر سمفونیک تهران نواخته می شود.
منبع: خبرگزاری ایسنا